Bericht 9

Hi there,
We zijn zojuist in Twin Bridges (Montana)aangekomen, na een ochtendklim (klinkt als ochtendplas) van 13 km, vanaf 1600 naar 2200 meter (was goed te doen). De bedoeling was Dillon, maar vanwege een behoorlijke luchtvervuiling hebben we maar besloten hier te stoppen...
Luchtvervuiling??,... jullie horen het goed, wat is namelijk het geval. Enorme bosbranden in het noorden van Montana hebben de lucht helemaal geelgrauwgrijs gekleurd. Het lijkt een beetje op een mooie zomerse dag in de Randstad ( sorry, geintje..........)
To the point. Waar heb ik jullie achtergelaten?: Juist Lander,Wyoming. In Lander vonden we een leuke bikeshop. De eigenaar was net drie maanden daarvoor gestart met zijn zaak. Ik vond hem zo aardig dat ik maar een nieuw klokje (Merk Origo, nooit van gehoord??) met van alles erop en eraan, zoals hoogtemeter, barometer, kompas, etcetera, aangeschaft heb. Dit is toch een deel van de fun hier met al die bergen. Mijn ouwe fietscomputer was immers gestolen in Pueblo.
Die bikeshop kwam echter ook nog op een andere manier van pas, want wat gebeurde?. Op een zeker moment breekt er tijdens onze avondmaaltijd (Chinees) toch een noodweer los dat we ons oorspronkelijk plan om de nacht door te brengen in het Citypark letterlijk moesten laten 'varen'. Werkelijk heel Lander stond blank. Wat toen te doen..... Plotseling kreeg ik een lumineus idee: terug naar de bikeshop.........misschien konden we daar overnachten. Je kon immers nooit weten. Wij daarheen. Gelukkig voor ons was onze aardige bikeshopman nog aanwezig, ondanks dat de zaak inmiddels gesloten was. Ik tikte op het raam en hij deed open. Hij was onmiddellijk bereid om mee te denken over een oplossing. Het overnachten in de bikeshop vond hij niet zo'n goed plan, althans voor ons dan. Voor de fietsen was het prima, maar wij verdienden een beter onderkomen, vond hij. Dus eerst zijn vrouw bellen. Mochten we toch bij hen overnachten (bedden zat) en hoe. Met z'n allen (Hui, Gordon en ik)in z'n truck naar zijn huis. Niet zomaar een huis, echt een geweldige villa, net buiten Lander op een berg (300 meter hoger) met een schitterend uitzicht over het landschap.......wat een panorama: een 5 sterrenonderkomen en geslapen als een reus. Nu zullen sommigen van jullie denken/zeggen, he Spuij, armoedzaaier, kun je dan niet gewoon in zo'n geval een hotelletje betalen? Ik ben bang dat ik nu iets moet uitleggen...Natuurlijk kan dat(ook niet overal trouwens), maar het aardige van de TransAm is, dat dat NIET de bedoeling is. Het is niet de bedoeling dat je als TransAmrider gebruik maakt van commerciele onderkomens. Je behoort geheel op eigen kracht (mens en materieel) je weg te zoeken door dit land, gebruikmakend van scholen, kerken, cityparks en particulieren, die soms in je TransAmboek vermeld staan. Op dit punt kun je deze trail vergelijken met een element uit een ouderwetse bedevaart. Hier komt bij dat veel bikers van deze race een sponsortocht maken en dus zoveel mogelijk geld willen ophalen en daar passen dus geen hotels in. Goed, genoeg hierover.
De dag daarop voerde ons naar Dubois. (spreken ze hier uit als duboosch!)Ondanks de relatief vlakke etappe en de nog niet eens zo lange afstand (125 km) bleek deze dag toch een van de zwaarste etappes tot nog toe te worden. Dit kwam door de wind. Met werkelijk orkaankracht kwam de wind uit de bergen de vallei in blazen. We hadden soms moeite om de 10 km p.u. te halen. Onvoorstelbaar wat een afzien op zo'n moment!! Maar het grappige is dat na zo'n dip er altijd weer iets moois volgt. En dat brengt mij tot een lichte, korte overweging aangaande mijn hang naar extremen. Wat is dat nu precies, dat ik daar van hou... kort en bondig, het intens ervaren van geluk. Want zoals Jung al zei: je kunt het een pas ervaren als je het tegenovergestelde kent. Voorbeeld: zonder kwaad geen goed!. Begrijp me goed ik wil niemand aanpraten om zich als een roekeloze overal in te storten, maar enige uitdaging aangaan kan m.i. echt geen kwaad. Wij zijn nogal geneigd, zeker in ons vlakke landje om alles inderdaad vlak te maken. We willen alle gevaar, risico uitbannen en controle uitoefenen over alles in het hier en nu en straks. Er mogen geen onverwachte en zeker geen vervelende dingen gebeuren, want dat brengt ons uit ons kwetsbare evenwicht en wordt bovendien als bedreigend ervaren. Nog afgezien van het feit dat controle in deze mijns inziens uberhaupt onzin is, is het naar mijn stellige overtuiging ook nog eens stomvervelend, slaapverwekkend en killing. Voorbeeld: Na zo'n dag met die vreselijke wind, waarbij je alles vervloekt, komt er de dag erna de fenomenale klim naar de Togwotee Pass (3000 m.), gevolgd door een schitterende afdaling met giga uitzicht op de Titans (rotsmassieven van 4000 m, die als een fantastisch decor voor je opdoemen) en de dag daarna Yellowstonepark!!!! Dan ervaar je tot in het diepst van je botten wat geluk is.
Yellowstonepark was natuurlijk een hoogtepunt, ondanks het massatoerisme. Maar ja dat weet je nu eenmaal, als iets exceptioneel mooi is dan strijkt men er nu eenmaal massaal neer! Maar inderdaad wat een mooi park is dit, het is ook nog eens het oudste Nationale Park ter wereld en terecht. Yellowstone ligt op een hoogte van circa 2500 meter en kent een grote vulcanische activiteit. Het wemelt er van de geisers, waarvan de 'Old Faithful' de bekendste, maar zeker niet de mooiste is, 'sulpher springs' en 'hotpools' met de mooiste kleuren. Overal zie je stoom uit de grond komen!! Echt genieten, als je die busladingen achter elkaar aanrennende Japanners, Duitsers en Amerikanen ff wegdenkt. In Yellowstone heb ik trouwens in twee dagen vier seizoenen meegemaakt. Overdag 30 graden, gevolgd door onweer en storm met windstoten in de middag, waarbij de temperatuur in twee uur tijd terugliep naar 6 graden, gevolgd door natte sneeuw en temperaturen onder nul s'nachts!!! Omdat er op de campings in Yellowstone alleen 'bearboxes' en wc's te vinden zijn, maar geen douches (want zeep trekt de beren aan) moesten we onszelf 's ochtends warm blazen onder de handblowers in de wc!! De hoogste pass in Yellowstone was 2682m. Vanaf dat punt volgde een heel geleidelijke afdaling van maar liefst 100km, vnl. langs de Madisonriver, een van de mooiste rivieren die ik ooit gezien heb en waar dus af en toe onderweg in gezwommen moest worden. De weg liep via Yellowstone Grant Village Montana in, alsmaar omlaag naar Ennis, opnieuw een lang stuk vliegen op de fiets. Wat de hoogtemeters betreft (tijdelijk handmatig bijgehouden) zijn we inmiddels (eergisteren) de 40.000 gepasseerd!! Montana is weer heerlijk rustig, gelukkig geen toerist te bekennen. Het is er ruig en ledig. Gisteren tevens door een aardbevingsgebied gereden, heel indrukwekkend. Er is in 1959 een halve berg naar beneden gekomen, waardoor de Madisonrivier abrupt werd afgesloten. Het leger moest eraan te pas komen om een nieuwe doorgang te maken, omdat het hele achterland overstroomd dreigde te raken. Als je ziet hoe machtig de natuur is, dan maakt dat weer een heel klein mannetje van je. (Voelt ook goed)
Jongens ik geniet!!!! Jullie ook hoop ik.
Voor nu tot de volgende keer maar weer.

Dominee Spuij