Bericht 11

There we go guys,

Ik zal maar direct met de deur in huis vallen, ik ben binnen! Na 70 dagen (66 fietsdagen, 2 rustdagen en 2 stressdagen), 7135 km, 61.960 hoogtemeters, 1 lekke band (waar het laatste woord nog niet over geschreven is) en 7 kilo lichter, maar in super shape, ben ik in Florence aangekomen!! Ik heb zojuist ritueel mijn voorwiel in de Grote Oceaan gedoopt, nadat ik dit aan het begin van de race met mijn achterwiel al in de Atlantische Oceaan had gedaan. Hiermee kwam officieel ook aan mijn TransAm een eind.
Wat is er de laatste week nog aan vermeldenswaardig voorgevallen. Ik heb jullie achtergelaten in Council (Idaho) Ik had daar bericht 10 geschreven in een Rangersstation. Ik moet zeggen, een stuk aangenamere omgeving dan die bibliotheken, waar je steeds met een tijdslimiet te maken hebt en waar na het verlopen van die limiet steeds zo'n klassieke ouwerwetse biebmuts in je nek staat te hijgen: 'Your time is up, sir". Zo niet dus in het Rangersstation, waar ik ongestoord mijn verhaal kon schrijven en waar mij zelfs een kopje koffie werd aangeboden. In Council vond ik een prima overnachtingsplek in het plaatselijke Citypark. De volgende dag richting Oxbow. Na een niet zo moeilijke, maar wel lange klim, beleefde ik een prachtige afdaling naar een stuwmeer. Opvallend was hoe snel het landschap hier van karakter kan veranderen. Was het in de klim nog redelijk groen, na de top was het woest en ledig. Het landschap kreeg een woestijnachtig karakter. Ik had prachtige vergezichten over kale goudgele bergen, met zoals gezegd dat schitterende stuwmeer. Na de stuw reed ik mijn laatste State binnen: Oregon. Ik was van plan eerst bij Oxbowdam te stoppen en te camperen op een RV park. Ik besloot daar uiteindelijk toch maar van af te zien. De reden was als volgt. Op het park werd ik uitgenodigd door een groepje gasten om een gebakken eitje met hen te komen eten. Nou was dit niet zozeer het probleem, maar ik kwam er snel achter dat het een aantal notoire dronkenlappen betrof, die mij bij voortduring melden dat zij hun hangover van de afgelopen nacht aan het bestrijden waren. Ook werd mij meermalen gevraagd door een kerel, die verdacht veel op Remco Campert in een tropenpakje leek, of ik trek had in een Amerikaans ontbijt, d.w.z. tequilla met bier ....om 14.00u. 's middags dus!. Omdat die camping verder niet zo groot was en ik me dus nauwelijks aan die lui kon onttrekken, had ik niet zoveel zin om daar te blijven. Ik ben daarop door gereden naar Halfway. Op die manier was ik zo ook weer dichter bij Baker City, waar ik nog wat activiteiten gepland had. De dag naar Baker City was kort maar zeker niet eenvoudig, omdat ik ongeveer weggeblazen werd door een sterke tegenwind die door de vallei joeg. In Baker City heb ik mijn buitenbanden omgewisseld. Ik was er toen inmiddels van overtuigd dat ik het zou halen met mijn Continental bandjes. Na Baker City volgden de bergen elkaar op, ik had de 50.000 hoogtemetergrens voor Baker City al bereikt, dus dat ging goed. De dag na Prairycity kreeg ik maar liefst vier bergen van 1600 meter voor de kiezen, komende vanaf 900 meter. Dan volgt de memorabele dag naar Dayville. Het regende pijpenstelen, voor het eerst in twee maanden!!. Natuurlijk had ik al wel eens een omweersbui gehad, meestal aan het eind van de dag, maar een gestaag voortdurend Hollands buitje van een dag of twee was nieuw. Ik moest voor de eerste keer echt nat inpakken en nat weg, bah. En toen gebeurde het: na 6722 km. kreeg ik mijn eerste lekke band. Ja jongens het moest er toch een keer van komen. Je weet allemaal dat lekrijden met slecht weer vaker voorkomt. Na circa 40 km was het zover en nog een gecompliceerde ook. Niet zozeer de lekke band zelf alswel de omstandigheden waaronder: stromende regen en natuurlijk geen huis, laat staan een afdak in de buurt te vinden. Ik moest creatief zijn en bedacht het volgende. Ik spande mijn regenjas tussen mijn fiets en mijzelf (hoofd) zodat ik daaronder mijn band onder enigszins droge omstandigheden kon plakken. Dat ik daarbij zelf bijkans verzoop deed ff niet terzake....gelukkig ging het goed en kon ik door naar Dayville. Dit onoogelijke plaatsje maakte echter weer veel goed. Daar aangekomen hoorde ik dat ik kon overnachten in een Presbyteriaans kerkje! Ik reed er naar toe en las op de deur dat ik mij kon melden in het straatje naast het kerkje op nummer 113. Een veel te dik meisje (circa 11 jr. en pop(=coca cola)-slachtoffer) deed open. 'Ga maar vast naar de kerk, ik kom er zo aan' zei ze. En inderdaad, na een minuutje was zij er ook. Ze opende de deur en vertelde op uiterst nuchtere en efficiente toon: 'Rijd je fiets maar naar binnen'. We kwamen in een soort ontmoetingsruimte. 'Hier is de badkamer met douche en wc, hier kun je internetten, daar is de wasmachine en de droger. 'Daar de keuken' vervolgde ze, 'en slapen kun je in de kerk zelf. De meesten fietsers slapen op het podium nabij het altaar. Nog vragen?'. Ik was perplex. 'Nee', mompelde ik. 'Oke, een prettig verblijf dan verder', waarna zij het pand verliet.... Van opwinding wist ik niet waar ik moest beginnen, er stond zelfs een mooie piano!. Eerst maar een wasje draaien, dan douchen, dan internetten en tot slot een beetje piano spelen...........strak plan! Het kerkje zelf was niet groot, maar wel knus. Ik rekende uit dat maximaal zestig mensen een plekje konden vinden in de tien banken. Het meisje had ook nog gezegd dat ik een bed mocht maken van de kerkbankkussens. Ik besloot de kussens van de tweede en derde rij te gebruiken en niet van de eerste rij, want iedereen weet dat de mensen die daar normaliter zitten doorgaans een scheef kruis hebben en een scheef kruis is niet pluis! Ik maakte mijn nestje naast het spreekgestoelte, de vlag en het houten kruis en voor het altaar. Rond 20.30u. legde ik mijzelf daar te ruste....Heel bijzonder in deze gewijde omgeving te mogen slapen. Na nog wat zwijmelarijtjes, dwaalde ik langzaam weg over Gods grazige weiden. Een goddelijke nacht was mijn deel. Rond 6.00u. s'ochtends word ik wakker. Aan het eind van het middenpad zie ik het ochtendschemerlicht door twee, aan beide zijden van de hoofdingang aangebrachte gebrandschilderde raampjes naar binnenvallen. De raampjes zijn in wit en lichtblauwtinten opgebouwde voorstellingen van een duif en een kruis. Prachtig, dit zag ik nu pas!. Nadat ik opgestaan was merkte ik dat ik drie vlooienbulten had, maar niet zeuren, je bent geneigd in deze omgeving zelfs deze beestjes als schepselen Gods te zien en niemand iets kwalijk te nemen. Ook deze dag verloopt regenachtig, maar verder zonder noemenswaardige problemen. Ik eindig in Mitchell. Op het gemeentebord staat, zoals gewoonlijk hier, het inwoneraantal: 38 pop!. Het grappige is dat de 8 is doorgestreept en vervangen door een 7. Mogelijk is er onlangs een inwoner overleden. Kan natuurlijk ook een practical joke zijn. Deze plaatsjes zullen jullie waarschijnlijk niet op de kaart terug kunnen vinden. Ze zijn zo klein dat ze ook geen bestuur hebben. Ik spreek de eigenaar van de plaatselijke Grocery, die meer dan de helft van Mitchell in bezit heeft, namelijk drie van de vijf panden. Hij had zijn kat benoemd tot burgemeester, kijk dat bedoel ik nou!! De dagen daarna was het weer prachtig weer, as usual. Redmond, na de Ochoco Pass was een veel grotere plaats en gelijk niks an. De uiterst bevallige en aardige mevrouw van het locale Visitorscentre verwees mij, op mijn vraag naar een goede overnachtingsmogelijkheid, naar het 'Cline Falls State Park' met een rivier waar je kon zwemmen, 'eight miles out of town'. Perfect, denk je dan, daar heb ik wat aan. Daar aangekomen ziet het
er inderdaad ideaal uit maar wat zie ik tot mijn schrik? Een bord met daarop de onverbiddelijke tekst: 'Day use only'!. Inmiddels weet ik uit ervaring dat het geen zin heeft om deze aanwijzingen in de wind te slaan, want je kan er vergif op innemen dat hier vanavond een Redmondsheriff met enige regelmaat rondjes gaat rijden, met alle gevolgen van dien. Mooi, ben je lekker mee, het was bovendien intussen te laat om nog terug te gaan. Twee dames wijzen mij op een mogelijkheid net buiten het park, aan de andere kant van de weg. Ik daarheen. Moet ik met m'n fiets over een vangrails, kom ik vervolgens op een smal zandpaadje dat naar een weg leidt, die zichtbaar allang niet meer gebruikt wordt. De oude weg kronkelt naar beneden, naar dezelfde rivier. Ik had er een unheimisch gevoel bij, maar ook geen keus verder. Ik heb mijn tentje, zoveel mogelijk uit het zicht, opgezet in een woesternij en heb die nacht, kan ik jullie verzekeren, niet echt lekker geslapen, omdat ik tegen de schemer tijdens het badderen in de rivier plotseling drie mensen boven aan de weg bij de brug over de rivier zag staan. Ze keken naar beneden en namen foto's. Wat deden die lui daar op een doorgaande weg zonder enige bewoning in de buurt, ging er door mij heen. Na het wassen probeerde ik zo onopvallend mogelijk terug te sluipen naar mijn tentje. Niet echt ontspannen allemaal en hier kwam bij dat dit gebied ook nog bekend stond om zijn (ratel-)slangen. Gelukkig hoefde ik er qua ouwe man die nacht niet uit om te plassen!!! De laatste echte grote beklimming was de klim van de Mc Kenziepass die leidt over de het gebergte van de 'Cascades'... Een schitterende dag met een prachtig zicht op de besneeuwde toppen van de Three Sisters en Mt. Washington. De klim voerde door enorme Pineboombossen. Bovengekomen (1600m.) heb ik een werkelijk fenomenaal zicht over een lavaveld van ongeveer 20 meter dik en vele tientallen kilometers groot, ooit (1500 jaar geleden) uitgespuugd door de Bellknap Crater. Als ik wil afdalen richting Mc Kenziebridge, krijg ik te horen, dat de weg naar beneden is versperd door een enorm rotsblok dat over de weg is geschoven. Er is geen doorgang meer en iedereen wordt teruggestuurd. Shit, moet ik een omweg maken van 50 miles over een andere Pass. Voor auto's geen probleem, maar voor mij arme fietser toch een ander verhaal. Gelukkig lukt het me nog op tijd in Mc Kenziebridge te komen. De een na laatste dag had ik een grappig Hostel in Eugene en geloof het of niet maar daar kwam ik een zekere Peter tegen uit Alaska, die de kusttrail volgde, en wiens fiets gestolen was in Eugene!!!!! Niet te geloven toch! Het verschil met mij was alleen dat hij zijn fiets waarschijnlijk nooit meer terug zal zien.....het was namelijk al vijf dagen geleden dat'ie weg was. Hij was zich nu aan het beraden wat te doen. Een nieuwe was te duur voor hem, er zat dus niks anders op om uit te kijken naar een 2e hands........De laatste etappe naar Florence verliep probleemloos en daar ben ik nu........ Wat rest is een paar dagen luieren, lekker vis eten, beetje strand, beetje lezen en maandag naar Portland om Jeanette op te halen...... Groetjes Peter