Bericht 10

Dear family and friends,

Ik ben net Council binnen gefietst. De zon staat hoog aan de hemel, maar hij is felrood gekleurd! De auto's rijden met hun lichten aan, de lucht is grauwgrijs gekleurd, het zicht is 100 meter en ik moest met een lap voor m'n neus en mond fietsen. Overal om ons heen woeden vele honderden bosbranden! Ze zijn weliswaar niet te zien, want daarvoor zijn ze te ver weg, maar de rook die deze branden voortbrengt, verspreidt zich over vele tientallen kilometers. Ik was gisteren in Riggins in het Salmonriverdal. Echt een prachtige vallei, maar als de wind gaat liggen 's avonds zie je geen hand voor ogen meer...triest! Ik heb de hele nacht liggen hoesten in m'n tentje. Op de fiets krijg je bijna geen lucht, heb je last van een zere strot en zit je neus verstopt. Ik heb het gevoel dat ik een pakje sigaretten per dag rook. Dit is trouwens een soort ongemak waar ik vooraf geen rekening mee gehouden heb. Experts zeggen dat er niks aan te doen is. Soms zie je een helicopter, maar dat lijkt mij letterlijk een druppel op een gloeiende plaat. Wat ze ook wel doen is 'backfires' maken, d.w.z. een strook van het bos alvast wegbranden/opruimen, voordat het vuur eraan komt, zodat het vuur daar stopt en niet meer verder over kan slaan!!! Morgen rijd ik richting Bakercity (Oregon).......hopelijk hebben we daar geen last meer.
Ik was gebleven in Twin bridges (Montana). Des avonds sloegen wij onze tenten op in het Citypark aan een riviertje, even buiten het dorpje. Daarop deed zich nog een leuk onverwacht aardigheidje voor! Op een zeker moment komen er twee pickup trucks aanrijden. De een volgeladen met kinderen en autobinnenbanden en de ander met een canadese kano en....de leider. Ik maak een praatje met hem. Het is de bedoeling dat ze met z'n allen 10 km de rivier afzakken richting zijn huis. Of wij (Hui, Gordon en ik) zin hadden mee te varen, hij zou ons daarna wel weer in het park afzetten...nou daar konden we natuurlijk geen nee op zeggen. Ze begonnen met een kringgebed, nou is dat op zichzelf niet zo gek, want dat doen ze hier eigenlijk allemaal. Bovendien kan iedereen die het ruime sop kiest wel wat steun van boven gebruiken, toch! Het varen was hartstikke leuk natuurlijk, er moesten verschillende stroomversnellingen genomen worden. Na een uurtje kwamen we bij zijn huis, letterlijk in 'the middle of nowhere'. Hij had het huis met een Victoriaans accent uit de stad gehaald en hier laten neerzetten (doen ze gewoon, kost $15.000,-). Na afloop hadden ze een barbecue samen, of we ook trek hadden, tuurlijk altijd...Vraagt er op een bepaald moment een ventje aan mij: 'Bent u ook Mormoon??' Oeps Mormoon!!, blijken we zomaar in een Mormonenclub terecht te zijn gekomen. 'Nee', zeg ik, 'ik ben Nederlander', in de hoop hem daarmee in verwarring te brengen, waardoor verdere vragen achterwege zouden blijven. Een tactiek die werkte. Gelukkig heeft niemand het er verder meer over. Rond 20.00u. zijn we weer bij onze tentjes. De dag erop hebben we een pittige klim van 10 km a 7%, De dagen daarna zullen er meer van volgen. Bijvoorbeeld de dag naar Jackson met een klim naar 2200 m. en een klim naar 2400 m. Die dag maak ik een klein foutje met voor mij tamelijk ingrijpende gevolgen. Nadat ik eerst mijn fietsschoenen, die inmiddels half uit elkaar lagen, had laten plakken met superlijm bij een echte Cowboybootshop in Dillon, begon ik vol goede moed aan de eerste klim. Vanaf Dillon was er tot aan Jackson niets meer (45 miles)!!, dus was het noodzakelijk om voldoende profiand mee te nemen. Nu weten sommige van jullie dat ik rondrijd met een oversized bidonhouder, waar je anderhalf literflessen water in kan plaatsen. Een ideaal systeem, omdat je die plastic flessen overal kunt kopen. Als ze leeg zijn koop je een nieuwe. Het voordeel is verder dat je nooit een bidon hoeft schoon te maken. Sinds Pueblo had ik echter een beschading aan die houder. De veer was kapot gegaan bij het jatten van m'n fiets. Ik moest daarop elastiekjes gebruiken om de fles te fixeren. Oke, ben ik bijna boven op de eerste klim, rijd ik door een put in de weg, waarop mijn anderhalve literfles, niet meer gehinderd door de door de zon verteerde elastiekjes, uit de houder vliegt en onder mijn achterwiel terecht komt. Een explosie is het gevolg........ mijn kostbare water ligt op straat. Van de fles is niet veel meer over. My goshhhhh! Daar sta je dan met nog 38 miles te gaan en een beklimming naar 2400m. voor de boeg en geen drinken meer, kortom onverantwoord om verder te gaan. Moest ik weer helemaal naar beneden om een nieuwe fles water te scoren (7 miles terug x 2 = 14 miles extra + opnieuw dezelfde klim = veel tijd en energie, dus echt shit!) Aan het eind van de dag wachtte echter een heerlijke hotsprings in Jackson en dat maakte weer veel goed. Jullie kunnen je voorstellen dat vooral de beenspiertjes hier wel erg blij mee waren. De laatste grote beklimming in Montana was de Chief Joseph Pass, gevolgd door een van de mooiste afdalingen van de trip richting de vallei van Darby. Daar zagen we voor eerst wat die bosbranden kunnen aanrichten. Het vuur had hele bossen op de bergkammen opgevreten, wat restte waren kale puisten met zwartgeblakerde afgebrandde luciferhoutjes. Een afschuwelijk gezicht. Het gekke was dat er soms hier en daar een onbeschadigd huis tussen stond, waar niets aan te zien was. Ze zullen wel een manier gevonden hebben om hun huizen te sparen, maar het lijkt me toch niet niks als je in zo'n situatie woont en dat vuur komt op je af!! Bij de Lolo Pass gaan we de grens over met Idaho en komen we voor de derde keer in een nieuwe tijdzone. Dit betekent dus weer de klok een uur achteruit zetten, na Kentucky en Kansas.
De temperatuursverschillen zijn enorm. Nabij de Lolo Pass (niet eens zo gek hoog) vroren we 's nachts (3 graden)bijkans nog aan onze slaapmatjes vast en 's middags noteerden wij 40 graden. Gelukkig blijven we er nog steeds aardig gezond onder. In Kooskia neem ik afscheid van Gordon en Hui. Ik heb enkele weken met hen opgetrokken. We waren een goed team met eenzelfde interesse, eenzelfde ritme en bovendien op den duur gesteld op elkaar. Niet dat we de hele dag met elkaar optrokken, integendeel, maar 's avonds kwamen we elkaar altijd wel weer tegen. Hui was een Chinese (grootouders kwamen uit Taiwan) met een echt een fietstalent! Gordon had wat minder talent maar meer het verhaal, zoals zo vaak bij een stel! Opmerkelijk was dat zij maar heel weinig spullen bij zich hadden. Aan kleren hadden zij alleen hun fietskleren, verder een tweepersoons slaapzak en een tarp = een soort afdak, dat s'avonds met ter plaatse gevonden stokken steeds met veel vernuft werd opgezet........het gekke van deze 'light weight' filosofie was dat hij werkte. Fascinerend om te zien. Zij bewezen dat je deze onderneming kan volbrengen met bijna niks! Zelf was ik blij, dit alles overziende, met iets meer comfort. In Kooskia gaan zij richting de staat Washington, omdat hun eindbestemming Seattle is en ik richting Oregon, maar ik blijf nog ff in Idaho! We zeggen geen tot ziens, maar tot later (voelt beter)
Gisteren was ik dus weer voor het eerst sinds een paar weken alleen. Was ook wel weer leuk. s'Avonds dus in Riggens aan de Salmonriver en die is wel zo geweldig. Wordt met name als DE Raftriver bij uitstek gezien. De camping bevond zich aan het water. Die Salmonriver is echt een knots van een wildwaterrivier. Menige expeditie van blanken in de 19e eeuw, in een poging om naar het westen te trekken, is dan ook op deze rivier gestrand, doodeenvoudig omdat het hen niet lukte met hun hele hebben en houen de overkant te bereiken.
Bij de camping was een prachtig keerwater in de rivier met en afmeting die ik nog nooit gezien had. Nu weet ik niet of jullie weten wat een keerwater is maar waar het om gaat is dat in een stroomversnelling het water in het midden van de rivier met een enorme snelheid (hier: ik schat 40 km p.u.) naar beneden dendert. Het water komt vervolgens in een breder rustiger deel van de rivier met in dit geval een bocht naar rechts, waar sprake is van een nieuwe stroomversnelling. In het rustige deel van de rivier ontstaat een stroming terug. Je krijgt dus in feite een soort cirkelbeweging van het water. Het is wel zaak om uit de buurt te blijven van het specifieke gebied waar de twee tegengestelde stromingen elkaar ontmoeten, omdat daar namelijk draaikolken ontstaan. Na enige studie weet je precies waar je het water, c.q. de stroomversnelling in kan gaan, je mee moet laten voeren naar het rustige deel in de rivier om vervolgens te proberen via het keerwater terug te komen (cirkel) richting de oorspronkelijke stroomversnelling = echt kicken, ik bedoel= echt leuk!
Welnu, morgen dus naar de laatste State van de trip: Oregon.......ik houd jullie op de hoogte. Voor nu all the best maar weer...Peet