Bericht 7
Door: peter
Blijf op de hoogte en volg Peter
30 Juli 2007 | Verenigde Staten, Saratoga
Hi di hi,
Wat eigenlijk bericht 6 had moeten zijn is nu bericht 7 geworden, door die 'crash' in Pueblo. Ik ben zojuist aangekomen in Saratoga in Wyoming. Vanochtend een van de mooiste (fiets-) ervaringen ooit gehad. We zijn Wyoming echt ingedenderd met snelheden rond de 55 km p/u. vanuit Colorado. We fietsen nu op een hoogte van 2500 meter van de ene hoogvlakte naar de andere met fenomenale vergezichten. We hadden zo'n spectaculaire tailwind dat ik met gemak 55x11 (voor de kenners) had kunnen steken. Vliegen op de fiets, dat is zo ongeveer het mooiste (echt kicken) dat er is als je van fietsen houdt. Maar jullie hebben eerst nog een stukje Kansas te goed. Het vervolg van dit verhaal valt dus onder de noemer: peterspuij.waarwasjij.toen. Kansas heeft een geheel eigen karakter binnen deze trail...Deze Staat wordt doorgaans vlak genoemd. Toch is dit niet helemaal waar. Het oosten is een beetje op en af met veel maisbouw. Vanaf Rush Center kwamen we op de R 96 en deze weg loopt in feite als een rechte streep door tot aan Pueblo...moet je je eens voorstellen: een kaarsrechte vlakke weg van zo'n 400 miles!! Maar het gekke is dat deze weg eigenlijk helemaal niet zo vlak is, je gaat namelijk vanaf Rush Center van 700 meter naar 1600 meter in Pueblo over een afstand dus van 400 miles. We kunnen dus spreken van de langste klim die ik ooit gedaan heb...zonder daar ook maar iets van gemerkt te hebben. Mijn computer gaf praktisch nooit een stijgingspercentage aan. Grappig he, Oost-Kansas is dus eigenlijk een schuin vlak. Onvoorstelbaar wat een leegten/vlakten hier. Je reed van de ene plaats naar de andere met daartussen helemaal niets, alleen maisvelden, afgewisseld door graanvelden zo ver het oog reikte met af en toe een grote witte graansilo aan de einder. Sommigen vonden Kansas stomvervelend vanwege die eentonigheid, ik vond het wel iets hebben. S'Ochtends stapte je op je fietsje om na zo'n 70/80 miles pure leegte bij een volgend stadje te eindigen. Het eerste dat je zag van zo'n plaatsje was een grote bol (watertoren)op poten. En het eerste dat je deed als je binnenkwam was vier vragen stellen:
1.waar het citypark?
2.waar is het zwembad?
3.waar is de bibliotheek?
4.en is er een buffet?(=onbeperkt eten)
Je kwam hiermee in een soort monotoon ritme hetgeen weer mooi paste bij de algehele entourage van Kansas.
TransAmriders kamperen dus veelvuldig in Cityparks met gratis gebruik van zwembad + douches. Die Cityparks hadden werkelijk fantastische grasmatten (Engelse kwaliteit)en je kan je natuurlijk afvragen hoe dat mogelijk is in dit hete, droge klimaat...sprinklers dus en verstopt dus!!!. Daar kwamen we een keer keihard achter in Sterling. Lekker gezwommen en gedoucht, tentje opgezet en pitten. Nee zeg, gaat om 3.00u. midden in de nacht de sprinklerinstallatie aan. Ik dacht eerst nog dat ik droomde en dat hou ik in mijn geval nog wel ff vol maar ik kan jullie vertellen dat ik daarna nog nooit zo snel opgebroken ben....is me dat schrikken!!!. Het waren van die brandweerspuiten die je ook weleens in den akkerbouwvelden ziet. My Gosh wat een geweld als dat op je tentje landt! Die zwembaden zijn heerlijk natuurlijk na het fietsen. Ze zijn eigenlijk allemaal hetzelfde, dus als je na weer een dag op de kaarsrechte R 96 had gepeddeld en in het zwembad was geeindigd, had je steeds het gevoel dat je alsmaar op dezelfde plek aangekomen was en dus geen meter was opgeschoten. De zwembadjes zagen er niet alleen hetzelfde uit, er gebeurde ook steeds hetzelfde. We werden namelijk nauwlettend in de gaten gehouden door z.g. 'lifeguards', soms wel zes. Dit zijn doorgaans leuke meisjes (in steeds dezelfde flitsende badpakjes) en jongens die vakantie hebben van college en dit als vakantiebaantje doen. In elk zwembad zag je hetzelfde tafereel. Iedere lifeguard heeft een fluitje aan een lang koord, waarbij hij/zij het fluitje steeds perfect, achteloos en gedachteloos, hetzij om twee vingers, hetzij om de hele hand draait, dan weer links om dan weer rechts om. Ze houden dit vaak tientallen minuten vol. Ik kon niet anders constateren dan dat de lifeguards die ik gezien heb, allemaal hoge cijfers hebben gescoord op de School voor Lifeguards bij de lessen fluitje slingeren...kan niet anders. Vaak namen we ook nog ff een 'nap' zo tussen het zwemmen door, het liefst op een picknicktafel op je eigen matje. Soms loop je dan ook nog tegen een triest verhaal aan. Lig ik n.l. op een bepaald moment te nappen, komt er een iets te dik jongetje naar me toe en vraagt wat wij zoal aan het doen zijn met die fietsen. Ik leg het hem uit. Ik vraag hem vervolgens of hij hier woont in dit dorp. 'Nee', zegt'ie, 'ik woon in the country'. 'O', zeg ik, 'heeft je vader een boerderij?'. 'Nee hoor' zegt'ie. 'Wat doet je vader dan', vraag ik. 'Dat weet ik niet', is het antwoord. 'Nou dat moet je dan toch eens vragen', zeg ik. Zelf wil hij mij heel graag uitleggen hoe het allemaal zit met die slangen hier, welke gevaarlijk zijn en wat je moet doen als je gebeten bent...afbinden met een touw of zoiets en zo snel mogelijk naar het ziekenhuis. 'Is hier een ziekenhuis dan?' vraag ik, 'ja', zegt het mannetje, '80 miles verderop'. 'Ben je er wel eens geweest', vraag ik. 'Nee', zegt hij, 'maar mijn moeder wel'. O', 'had ze iets vervelends' 'Ja, ik denk het wel, m'n vader en moeder hebben altijd ruzie en toen had ze een keer een pot pillen ingeslikt'!!! om vervolgens zo snel mogelijk weer op de slangen over te stappen.......Oeps,'da's echt ff slikken!!!. Even later komt er een ouwe rot truck aanrijden. 'Het is m'n vader, die me op komt halen', zegt het ventje. Hij rent naar de auto en roept: 'Pa wat doe je voor werk?' Daarna komt hij terug om de uitslag te vertellen. 'Hij maakt daken op huizen'. 'Bedankt!!!' zeg ik. Dan rijden ze weg. Ja,ja denk ik, die leegte en eindeloze vlaktes hier gaat toch ook niet iedereen in de kouwe kleren zitten.
Kansas gaat wat het landschap betreft geruisloos over in Colorado, met dit verschil dat de graanvelden plaats maken voor woestijn. De laatste dag voor Pueblo was niet eenvoudig. We mochten niet kamperen in het Citypark van Eads. Gelukkig zaten er een paar verlopen ouwe hippies die ons uitnodigden bij hen thuis te overnachten. Zag er betrouwbaar uit. Wij mee naar hun huis, circa tien km buiten Eads in the middle of the desert. Ze waren erg vriendelijk, hadden vier honden en drie katten. Het waren eigenlijk twaalf katten, maar negen waren inmiddels al opgevroten door coyotes. Daar barst het hier van. Hij zat lekker op zijn terrasje met een enorme zelfgemaakte blowpipe, zij zat in huis, naar een film te kijken op een scherm van bioscoopformaat. Beiden waren afgekeurd en retired. Hij was te barsten gereden op de autosnelweg, toen ie een keer met autopech stond te wachten op hulp. Dit stond ook op de nummerplaat van zijn auto: disabled. Ze vonden het wel goed zo, ze waren er (hetleven?) wel zo'n beetje klaar mee!
De volgende dag heel vroeg vertrokken naar Pueblo..........je weet wel! groet peet
Wat eigenlijk bericht 6 had moeten zijn is nu bericht 7 geworden, door die 'crash' in Pueblo. Ik ben zojuist aangekomen in Saratoga in Wyoming. Vanochtend een van de mooiste (fiets-) ervaringen ooit gehad. We zijn Wyoming echt ingedenderd met snelheden rond de 55 km p/u. vanuit Colorado. We fietsen nu op een hoogte van 2500 meter van de ene hoogvlakte naar de andere met fenomenale vergezichten. We hadden zo'n spectaculaire tailwind dat ik met gemak 55x11 (voor de kenners) had kunnen steken. Vliegen op de fiets, dat is zo ongeveer het mooiste (echt kicken) dat er is als je van fietsen houdt. Maar jullie hebben eerst nog een stukje Kansas te goed. Het vervolg van dit verhaal valt dus onder de noemer: peterspuij.waarwasjij.toen. Kansas heeft een geheel eigen karakter binnen deze trail...Deze Staat wordt doorgaans vlak genoemd. Toch is dit niet helemaal waar. Het oosten is een beetje op en af met veel maisbouw. Vanaf Rush Center kwamen we op de R 96 en deze weg loopt in feite als een rechte streep door tot aan Pueblo...moet je je eens voorstellen: een kaarsrechte vlakke weg van zo'n 400 miles!! Maar het gekke is dat deze weg eigenlijk helemaal niet zo vlak is, je gaat namelijk vanaf Rush Center van 700 meter naar 1600 meter in Pueblo over een afstand dus van 400 miles. We kunnen dus spreken van de langste klim die ik ooit gedaan heb...zonder daar ook maar iets van gemerkt te hebben. Mijn computer gaf praktisch nooit een stijgingspercentage aan. Grappig he, Oost-Kansas is dus eigenlijk een schuin vlak. Onvoorstelbaar wat een leegten/vlakten hier. Je reed van de ene plaats naar de andere met daartussen helemaal niets, alleen maisvelden, afgewisseld door graanvelden zo ver het oog reikte met af en toe een grote witte graansilo aan de einder. Sommigen vonden Kansas stomvervelend vanwege die eentonigheid, ik vond het wel iets hebben. S'Ochtends stapte je op je fietsje om na zo'n 70/80 miles pure leegte bij een volgend stadje te eindigen. Het eerste dat je zag van zo'n plaatsje was een grote bol (watertoren)op poten. En het eerste dat je deed als je binnenkwam was vier vragen stellen:
1.waar het citypark?
2.waar is het zwembad?
3.waar is de bibliotheek?
4.en is er een buffet?(=onbeperkt eten)
Je kwam hiermee in een soort monotoon ritme hetgeen weer mooi paste bij de algehele entourage van Kansas.
TransAmriders kamperen dus veelvuldig in Cityparks met gratis gebruik van zwembad + douches. Die Cityparks hadden werkelijk fantastische grasmatten (Engelse kwaliteit)en je kan je natuurlijk afvragen hoe dat mogelijk is in dit hete, droge klimaat...sprinklers dus en verstopt dus!!!. Daar kwamen we een keer keihard achter in Sterling. Lekker gezwommen en gedoucht, tentje opgezet en pitten. Nee zeg, gaat om 3.00u. midden in de nacht de sprinklerinstallatie aan. Ik dacht eerst nog dat ik droomde en dat hou ik in mijn geval nog wel ff vol maar ik kan jullie vertellen dat ik daarna nog nooit zo snel opgebroken ben....is me dat schrikken!!!. Het waren van die brandweerspuiten die je ook weleens in den akkerbouwvelden ziet. My Gosh wat een geweld als dat op je tentje landt! Die zwembaden zijn heerlijk natuurlijk na het fietsen. Ze zijn eigenlijk allemaal hetzelfde, dus als je na weer een dag op de kaarsrechte R 96 had gepeddeld en in het zwembad was geeindigd, had je steeds het gevoel dat je alsmaar op dezelfde plek aangekomen was en dus geen meter was opgeschoten. De zwembadjes zagen er niet alleen hetzelfde uit, er gebeurde ook steeds hetzelfde. We werden namelijk nauwlettend in de gaten gehouden door z.g. 'lifeguards', soms wel zes. Dit zijn doorgaans leuke meisjes (in steeds dezelfde flitsende badpakjes) en jongens die vakantie hebben van college en dit als vakantiebaantje doen. In elk zwembad zag je hetzelfde tafereel. Iedere lifeguard heeft een fluitje aan een lang koord, waarbij hij/zij het fluitje steeds perfect, achteloos en gedachteloos, hetzij om twee vingers, hetzij om de hele hand draait, dan weer links om dan weer rechts om. Ze houden dit vaak tientallen minuten vol. Ik kon niet anders constateren dan dat de lifeguards die ik gezien heb, allemaal hoge cijfers hebben gescoord op de School voor Lifeguards bij de lessen fluitje slingeren...kan niet anders. Vaak namen we ook nog ff een 'nap' zo tussen het zwemmen door, het liefst op een picknicktafel op je eigen matje. Soms loop je dan ook nog tegen een triest verhaal aan. Lig ik n.l. op een bepaald moment te nappen, komt er een iets te dik jongetje naar me toe en vraagt wat wij zoal aan het doen zijn met die fietsen. Ik leg het hem uit. Ik vraag hem vervolgens of hij hier woont in dit dorp. 'Nee', zegt'ie, 'ik woon in the country'. 'O', zeg ik, 'heeft je vader een boerderij?'. 'Nee hoor' zegt'ie. 'Wat doet je vader dan', vraag ik. 'Dat weet ik niet', is het antwoord. 'Nou dat moet je dan toch eens vragen', zeg ik. Zelf wil hij mij heel graag uitleggen hoe het allemaal zit met die slangen hier, welke gevaarlijk zijn en wat je moet doen als je gebeten bent...afbinden met een touw of zoiets en zo snel mogelijk naar het ziekenhuis. 'Is hier een ziekenhuis dan?' vraag ik, 'ja', zegt het mannetje, '80 miles verderop'. 'Ben je er wel eens geweest', vraag ik. 'Nee', zegt hij, 'maar mijn moeder wel'. O', 'had ze iets vervelends' 'Ja, ik denk het wel, m'n vader en moeder hebben altijd ruzie en toen had ze een keer een pot pillen ingeslikt'!!! om vervolgens zo snel mogelijk weer op de slangen over te stappen.......Oeps,'da's echt ff slikken!!!. Even later komt er een ouwe rot truck aanrijden. 'Het is m'n vader, die me op komt halen', zegt het ventje. Hij rent naar de auto en roept: 'Pa wat doe je voor werk?' Daarna komt hij terug om de uitslag te vertellen. 'Hij maakt daken op huizen'. 'Bedankt!!!' zeg ik. Dan rijden ze weg. Ja,ja denk ik, die leegte en eindeloze vlaktes hier gaat toch ook niet iedereen in de kouwe kleren zitten.
Kansas gaat wat het landschap betreft geruisloos over in Colorado, met dit verschil dat de graanvelden plaats maken voor woestijn. De laatste dag voor Pueblo was niet eenvoudig. We mochten niet kamperen in het Citypark van Eads. Gelukkig zaten er een paar verlopen ouwe hippies die ons uitnodigden bij hen thuis te overnachten. Zag er betrouwbaar uit. Wij mee naar hun huis, circa tien km buiten Eads in the middle of the desert. Ze waren erg vriendelijk, hadden vier honden en drie katten. Het waren eigenlijk twaalf katten, maar negen waren inmiddels al opgevroten door coyotes. Daar barst het hier van. Hij zat lekker op zijn terrasje met een enorme zelfgemaakte blowpipe, zij zat in huis, naar een film te kijken op een scherm van bioscoopformaat. Beiden waren afgekeurd en retired. Hij was te barsten gereden op de autosnelweg, toen ie een keer met autopech stond te wachten op hulp. Dit stond ook op de nummerplaat van zijn auto: disabled. Ze vonden het wel goed zo, ze waren er (hetleven?) wel zo'n beetje klaar mee!
De volgende dag heel vroeg vertrokken naar Pueblo..........je weet wel! groet peet
-
31 Juli 2007 - 09:18
Justin:
Hoi Peter,
Wat leuk om jouw avonturen te lezen, ik kreeg de link van Quirijn (we fietsen af&toe samen) en ben pas bij bericht 7 ingestapt maar wel bij het begin begonnen. Nu is alle begin moeilijk maar jouw verhalen waren zo interessant dat ik gewoon niet meer wilde stoppen met lezen... Geen probleem natuurlijk, al kostte me dit een uurtje en ik weet niet of mn baas dat waardeert. Ik zal t 'm maar niet vertellen...wat niet weet wat niet deert en gelukkig is in Nederland de komkommertijd begonnen dus dat uurtje kan ik wel lijen. Ik ben blij dat je je reis op je eigen fiets hebt kunnen vervolgen en wens je heel veel succes met de rest van je trip.
Ik lees graag nog even met je mee ;-)
Groeten Justin -
31 Juli 2007 - 13:54
Joop Jansen:
zal er maar een boekje van maken als je terug bent. lijkt me leuk en dan met fotos. we zien elkaar en even door fietsen. -
31 Juli 2007 - 22:29
Antwoorden:
Justin: wat leuk dat Qui je erop geattendeerd heeft en het doet mij deugd dat je het waardeert...we spreken elkaar vast als ik terug ben
groetjes p.
Joop: lijkt me wel een goed plan om een printboekje te maken met de foto's op de goede plek...binnenkort komen er meer foto's op de site, want ik heb een cd rom naar Jeanette gestuurd, dus blijf kijken.
groet peet -
01 Augustus 2007 - 06:58
Linda Breevaart:
He Peet,
Hoorde via Jeanette en Willem dat je deze geweldige tour aan het maken bent, geweldig, ik heb wat berichten gelezen en zal ook mijn vader de site mailen, vindt hij vast heel leuk!
Zie vrijdag Jeanette weer bij het koffiedrinken op de markt voor mij iets speciaals als je in Mallorca woont.
Ik blijf nog een weekje in Holland
Veel plezier met je tocht, un abrazo Linda -
01 Augustus 2007 - 14:42
Ma:
Lieverd. Fijn dat je alles weer "op een rijtje hebt" Geniet er maar van. Alleen bij die snelheid moet je wel voorzichtig aan doen. Daarvoor zul je mijn goede raad wel niet nodig zijn!. -
01 Augustus 2007 - 18:36
Menno:
Hallo Peter,
Wat een spannende gebeurtenissen maak je mee en ongelooflijk hoe je fiets weer terug kwam. Het heeft mooie publiciteit opgeleverd! Veel sterkte bij het doorkruisen van de bergen,
Groeten,
Menno -
02 Augustus 2007 - 20:14
Antwoorden:
Linda: Leuk dat je weer ff in nederland bent, tuurlijk de site ook aan je vader doorgeven, we hebben immers regelmatig een praatje in de sportschool.
Ma: Hoogst gemeten snelheid tot nu toe: 82 km per u. Vind je niet erg he, ik blijf opletten, ik zweer het, doeiiiiiiii
Menno: het is inderdaad onvoorstelbaar hoe dit gegaan is!!!Die dief was ook niet erg slim, zal ik maar zeggen. -
07 Augustus 2007 - 19:30
Francella:
Hoi Peet, niet te geloven, in al die weken is een afspraak met Jeanette niet gelukt. Nu gepland op 15/8. Groeten van iedereen die jou kent maar vooral van ons Hans en Francella. Een uitgever gaan we zoeken, jouw verhaal is zo uniek. Kleine uitgave, klein formaat, maar volop inhoud. Valt me op dat er toch wel veel leuke meisjes langskomen. Wel Feet, geniet van het moment en schrijf nog eens terug. By
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
