Bericht 6

Hello everybody,
Onvoorstelbaar de reacties gaan dit keer het verhaal vooraf, de techniek staat toch werkelijk voor niets he. Ik zal proberen voor jullie het hele verhaal te vertellen. Na 1100 km 'vlak' fietsen door Kansas en een deel Colorado kwamen we eergisteren aan in Pueblo (aan de voet van de Rocky's). Het was de eerste grote stad (100.000 inwoners) in tijden! Ik had deze stad, die iets over de helft van de route ligt, uitgekozen om een aantal dingen te reorganiseren. Het was tevens de plaats waar ik mijn warme spullen, die ik alleen in de Rocky's nodig heb, naartoe gestuurd had.
Gordon, Hui en ik waren maandag heel vroeg (5.00u.) bij de hippies uit de woestijn vertrokken en om 9.00u. al in Pueblo gearriveerd. Er moest immers veel gedaan worden: bibliotheek, postkantoor (spullen ophalen en wisselen), naar een bikeshop voor dingetjes om onze fietsen helemaal grondig aan te pakken, etc. Een motelletje was gauw gevonden. Ik fiets op dit moment nog steeds met het tandemstel (goeie fietsers) uit Atlanta. We spraken af dat ik eerst naar het postkantoor zou gaan om mijn spullen op te halen om elkaar vervolgens te treffen bij de enige bikeshop in town om 12.00u. Ik op de fiets naar het opgegeven adres, acht km buiten de stad, blijkt daar aangekomen, dat mijn spullen niet hier maar op het postkantoor in het centrum liggen. Terug dus!...naar dat andere postkantoor ergens in een winkelcentrum. Het is een postkantoor aan een groot plein met grote glazen ramen, met goed zicht op mijn fiets die ik daar aangekomen tegen de pui zet. Nu moet ik wel zeggen dat ik de laatste tijd wat makkelijker was geworden door al die kleine plaatsjes met al die aardige mensen, m.a.w ik zette mijn fiets de laatste tijd niet meer op slot, dus ook hier niet. Bovendien was snelheid geboden i.v.m. mijn afspraak. Naar binnen. Ik vraag mijn zak met spullen op en ga vervolgens aan de slag. Alle tassen uit elkaar om te kijken wat ik voor de Rocky's nodig heb, een totale reorganisatie dus. Wat ik niet nodig heb stop ik in m'n ortliebroltas en lever die vervolgens weer in met als eindbestemming Florence, Oregon. Ondertussen vergeet ik helemaal op mijn fiets te letten. Als de hele operatie klaar is en ik tevreden de deur uit stap zie ik tot mijn verbijstering dat de fiets weg is....SHIT nee he, dit kan niet waar zijn!!!!. Snel dringt het onomkeerbare feit in volle hevigheid tot mij door. Vol zelfverwijten en half wanhopig ren ik de hoek om en weer terug naar binnen onderwijl roepend dat mijn fiets gestolen is en dat ze de politie moeten bellen!!! Heb ik daar tot ongeveer 14.00u. op de kid zitten wachten, om gek van te worden, want er gaat toch wel het e.e.a. door je heen, zo van einde verhaal en zo. Enfin de politie komt na twee uur pas aankakken, men maakt wat aantekeningen en besluit rond te gaan rijden om te kijken of er wellicht nog iets verdachts te zien is. Ja, ja, dat heeft nogal veel zin na twee uur zeg, die kerel zit al in Denver met m'n fiets. Hui en Gordon, ongerust geworden, zijn inmiddels ook naar het postkantoor gekomen, nadat ze eerst hadden rondgebeld naar de verschillende postkantoren. Ik ben vreselijk blij dat ze er zijn. Ze hebben heel lief eten en drinken meegenomen. We besluiten naar het politiebueau te gaan om aangifte te doen. Daar aangekomen, blijkt dit al gebeurd te zijn. De 'officer' heeft de info via zijn laptop vanuit zijn auto al doorgeseind naar het bureau. Wij met een kopie weg, ons telefoonnummer (tel.nr. van Hui) achterlatend voor eventueel vervolgnieuws. Op dat moment heb ik er absoluut geen enkel geloof meer in m'n fiets ooit nog terug te zien. Als we vervolgens we op straat richting ons motel lopen, worden we ineens aangesproken door een jonge kerel die vraagt of ik Peter ben. Hij stelt zich voor als Justin, journalist van de Pueblo Chieftain, de regionale krant. Nou blijkt dat die krant en in feite iedereen, de politie hier gewoon af kan luisteren. Hebben ze het bericht van de officer gescand en daarop onmiddelijk allerlei mannetjes uitgestuurd om ons te zoeken. Die Justin vraagt of hij een interview met mij mag maken voor de krant...Dit kan misschien helpen, a. om mijn fiets terug te vinden en b. misschien zijn er mensen die iets (een fiets of geld) willen doneren. Ik ben werkelijk met stomheid geslagen van hoe dat hier werkt. Natuurlijk stem ik toe. Ik zeg dat wij op weg zijn naar de bikeshop van de stad om te kijken of ze daar een andere fiets voor mij hebben, want ik pieker er niet over om mij door deze gebeurtenis uit het veld te laten slaan. We spreken af het interview daar te doen. Hij zal er over een uur zijn. Ook in de bikeshop doe ik mijn verhaal en de eigenaar is zo geschokt dat hij mij een fiets tegen inkoopsprijs aanbiedt. Rondkijken dus, het vervelende is alleen dat hij niet veel bijzonders voor mijn doel in huis heeft. Uiteindelijk vinden we een Spezialized Trekking van 1200 dollar, onder het mom van je moet wat. Ik wil wel heel veel dingen veranderd hebben + dragers erop, etc. Allemaal geen probleem. Morgen wordt'ie klaargemaakt voor 600 dollar!!!niet verkeerd natuurlijk. Dan arriveert Justin. Hij is vergezeld van een fotograaf, die wel 100 foto's van mij maakt op, onder en naast fietsen. Ik vertel hem mijn verhaal. Het artikel zal de andere morgen in de krant staan. Wij naar huis.......doodop!! dat begrijpen jullie. Van slapen komt niet veel, ik lig de hele nacht vol zelfverwijten in bed. Wordt er s'ochtend om 7.00u. gebeld.(op het nummer van Hui). Een eigenaar van een Pawnshop (=winkel met tweedehands spullen) aan de lijn. 'Ja' zegt'ie, 'ik heb net het stukje in de krant gelezen over een Ned. fietser + gestolen fiets en volgens mij staat'ie hier'!!! 'Nee', zeg ik, dit kan niet waar zijn. Dan belt de politie met hetzelfde verhaal. We spreken om 8.30u. af op het bureau. Eerst zelf de krant ophalen...flink stuk + kleurenfoto. Op weg naar het politiebureau nog gauw ff de bestelde fiets afzeggen bij de bikeshop. Vervolgens in de politieauto naar de Pawnshop, ergens 10 km buiten de stad. Als we het winkeltje binnenkomen zie ik tussen allemaal ouwe zooi mijn ouwe, trouwe fietsje staan!!! Jullie willen niet geloven wat er toen door me heen ging, onvoorstelbaar!!!.
Wat was het geval. De dief heeft gisteren de fiets rond 12.00u. gestolen, waarschijnlijk in een auto gedonderd en is er vervolgens mee naar deze winkel gereden. Onderweg heeft hij m'n drager van de voortas eraf gesloopt + m'n dure computer + m'n achteruitkijkspiegeltje + m'n bandreparatiesetje. Dit alles om de fiets er zo 'plain', normaal mogelijk uit te laten zien. Die fiets valt hier al zo op, temeer omdat m'n naam er ook nog eens opstaat. Om 13.00u. heeft'ie hem te koop aangeboden bij de Pawnshop. Hij wilde er 100 dollar voor hebben. Uiteindelijk heeft'ie 60 gekregen. Ongelofelijk stom van die gast, want hij stond wel met z'n tronie op de in de winkel aanwezige videocamera. Bovendien had'ie zijn naam + handtekening op een verkooprecu achtergelaten. Op de terugweg kreeg de 'officer' te horen dat ze hem al van bed gelicht hadden en dat'ie al in de nor zat. Volgens de agent werd dit gewoon twee jaar zitten hier!!! De agent is zo aardig ons thuis (motel) te af te zetten, super, waar wij onmiddelijk aan het fietsen schoonmaken gaan!!! En wat gebeurt....bellen er in de loop van de dag twaalf mensen op die het artikel gelezen hebben en of geld of hun eigen fiets (7x)willen doneren....ONVOORSTELBAAR! De teneur van de telefoontjes is dat ze het vreselijk voor mij vinden en dat ze zich rotschamen voor de stad..........Ik kan melden dat de fiets inmiddels terug is, dus...fondsen zijn niet meer nodig!!! Nee zeg belt rond 12.00u. de Colorado TV op. Ze hebben het krantenstukje gelezen en willen graag opnamen komen maken voor de tv. Nou zeg ik dat is prima, maar de fiets is al terecht. Zelfs nog beter, is het antwoord, want amerikanen smullen immers van successtory's. Komt er een half uur later een tv auto het terrein oprijden met alles erop en eraan. Interview + opnames. Ik moest een stukje rondfietsen, etc. Uitzending om 16.30u. kanaal 11. Niet te geloven allemaal, het lijkt wel een film! En dit stukje nieuws is zelfs nu al door jullie te bekijken!!
Het meest frappante van dit alles voor mij is dat ze hier zoveel belangstelling hebben voor het stelen van een fiets, dat ze er krantenartikelen en tv uitzendingen aan wijden. Wat natuurlijk meespeelt is dat ik TransAm rider ben en uit Nederland kom. Wat mij het meest frappeert aan dit verhaal is dat die journalist mij op straat gevonden heeft (stad van 100.000 mensen is immers niet niks), de snelheid waarmee dingen gaan hier, de samenwerking tussen media en politie en waar dit allemaal toe kan leiden. Petje af! We gaan nog ff naar de fietszaak. Ik heb een nieuwe computer nodig (helaas geen VDO hier) een nieuw spiegeltje, bandenreparatiesetje en iets om mijn voortas aan op te hangen (dit laatste lukt niet, dus maar wat improviseren) Vandaag weer verder. Het vroege opstaan lukt door alle commotie niet helemaal, maar vanmiddag toch op tijd in Canon city aangeland. Morgen gaan we naar 2800m. wat dacht je wat..............en geloof het of niet maar onderweg door drie mensen aangesproken die of het krantenstukje of de tv hadden gezien. Ik fiets op een zeker moment circa 30 km buiten Pueblo als er een auto voor mij aan de kant van de weg gaat staan. Er stapt een prachtige dame uit, die vraagt of ik Peter ben. Ze was mij gepasseerd en dacht mij te herkennen van de tv. Ja zeg ik, wat leuk! Ze vindt het zo ontzettend rot voor me wat er allemaal gebeurd is en schaamt zich voor haar medeburger, maar is blij dat de fiets terecht is. Ze wenst mij veel succes verder en stapt weer in. De 2e herkenning vindt plaats in een supermarktje vlak voor Canoncity. Een oudere mevr. herkent mij, spreekt mij aan, is blij dat mijn fiets terug is en wenst mij veel succes verder. De derde is een motorrijder bij een tankstation in Canon city die vanaf de motor roept: 'he peter goed dat je je fiets terug hebt'!. 'Die ashole'...hoor ik nog vaag achter mij. Ik zwaai terug. Prachtig toch............Ik wilde eigenlijk nog iets schrijven over Kansas maar dat komt volgende keer wel weer. Morgen dus echt de bergen in op mijn eigen ouwe trouwe Hagenfietsje, helaas zonder m'n computertje met zijn hoogtemeter en
stijgingspercentagefunctie, want dat is toch wel deel van de pret, maar goed het had erger kunnen zijn.............
Liefs Peet