Eindelijk een stukje

Hello there,

Hier een eerste, of beter gezegd een tweede teken van leven van mij. Ik rijd hier zo ongeveer door het armste deel van de USA en alhoewel ik toch in verschillende ontwikkelingslanden ben geweest, moet ik bekennen dat dit aardig in de buurt komt! Je gelooft af en toe je eigen ogen niet, zo arm! Ik ben nu op een Highschool in Hindman met internetfacility's, heb dus ff een gelegenheid om te vertellen hoe het mij vergaat. De eerste week was behoorlijk wennen. Ze zijn hier zoals verwacht in het geheel niet ingesteld op fietsers. Ik moest wennen aan de wegen, vooral om ze te vinden. Je ziet hier nooit borden met plaatsnamen erop, je moet altijd weten welke windrichting je op wilt met het daarbij behorende wegnummer. Dit lijkt redelijk simpel, maar als je van de ene county naar de andere gaat, presteren zij het om eenzelfde weg een ander nummer te geven. Ook het zoeken en vinden van goed (fiets-)eten was niet echt eenvoudig. De best voorziene winkels tot nu toe zijn de benzinestations. Deze hebben zelfs af en toe een enkel stukje FRUIT, believe or not! Verder was de hitte, met name de eerste week, niet te harden: 41 graden celsius in de middag. Al gauw wendde ik mijzelf aan om heel vroeg te starten, zo rond 5.30u. Ik ben nu zoals gezegd in Hindman, een heel klein dorpje en het gaat eigenlijk wel goed. Reeds 1100 km achter de wielen in precies 11 dagen = niet slecht gezien de omstandigheden. Dit was bovendien een heel moeilijk deel van de trail met veel 'op en af'. Voor de kenners, ik heb nu al meer hoogtemeters in de benen dan twee 'La Marmotte's. En ook de stijgingsperscentages liegen er niet om! 14% is geheel normaal, maar niet echt eenvoudig met 23 kilo op de bagagedrager. Het gebergte waar ik nu zo goed als doorheen ben gefietst heet de Appalachen. Vergelijkbaar met de Ardennen, maar hoger! Gestart in Yorktown dus. Die Ron Austin was echt geweldig! In het eerste bericht had ik verteld dat hij toevallig in Richmond moest zijn, maar dat was helemaal niet waar, hij kwam mij gewoon speciaal ophalen! Daarna heeft hij me nog geholpen met een paar dingetjes voor m'n fiets, etc. We reden rond in zijn BMW convertibel, geen verkeerd begin toch. Great! Het leven van de laatste dagen is echt ongelofelijk!. Ik fiets op dit moment met een jongen (John Bruner) op, die eerst mij ergens passeerde, waarna ik hem ergens passeerde, etc. waardoor we op een zeker moment beiden constateerden dat we iets met elkaar moesten. Hij is veel jonger dan ik, maar we zijn redelijk aan elkaar gewaagd. Hij rijdt echter gezien de omstandigheden met een achterlijk verzet rond: 39x 23 en kenners weten dat dat killing is (hij vernield echt z'n knieen) met bagage en die stijgingspercentages hier. Het gaat goed samen en het is toch ook wel veiliger gevoel zo met al die ruige gasten die hunters om je heen! Dit gebied staat ook bekend om zijn stray dogs, anders gezegd kolere honden die gewoon op je (benen) jagen. Mieke sorry hoor, maar hier ga je honden echt haten. Ik moest zelfs pepperspray kopen, anders is het te gevaarlijk, er zitten zelfs zwaar gefrustreerde pittbulls tussen! en die zijn gek op van die afgetrainde kuitjes. Vorige week bij de famous Cookie Lady June Curry langsgeweest (= een klassiek 'mustadres'op de route),hangt er een brief aan de deur dat ze geen fietsers kan ontvangen omdat ze door haar rug is gegaan en het bed moet houden. Een adres, gepland als eindpunt van de dag en n.b. midden in een klim van 11%, moest ik weer verder, shit! Gisteren komen we op een top van een heuvel, stopt er een truck met zo'n ruige gozer erin om ons te waarschuwen voor de mountainlion. Naar het schijnt heeft de overheid dit roofdier opnieuw uitgezet omdat er op het moment teveel herten in dit gebied zijn. Ik moet zeggen dat dit ons ook opgevallen was, van die herten dan bedoel ik. Ik ben zelfs de stand bij gaan houden van het aantal dooie en levende herten dat ik tegenkom. De stand is nu: 7 levende en 4 dooie. Nou Ronald, ik denk dat zelfs jouw pickup truck schade zou hebben van de klap met zo'n gevaarte. Ik heb trouwens in het algemeen nog nooit zoveel kapotgereden beesten bij elkaar gezien als hier, ongelofelijk. Je leert gelijk wel veel van wat hier allemaal rondloopt/liep. Trouwens Ronald ff ter zijde, maar er schijnt een vent te zijn die deze TransAmrace in 10 dagen heeft gefietst en hij schijnt ook nog sportmasseur te zijn. Ik zal je zijn adres geven(geintje). Die kerel reed 22 uur per dag met een campervan achter hem aan, waar'ie twee uur in sliep om vervolgens weer op te stappen. Ze zijn gek en super tegelijk hier. Ronald/Rob ga ook zo snel mogelijk MOTOR rijden! Onvoorstelbaar gaaf wat je hier allemaal rond ziet rijden op die super wegen!!!!Hoe wij leven is overigens werkelijk te gek. Mensen hebben zo'n respect voor hetgeen waar we mee bezig zijn, dat we overal slaapplaatsen en eten aangeboden krijgen. Vooral kerken en scholen zijn populair bij ons. Gisteren overnacht in een Baptistengemeenschap, heel leuk. Soms mag je je tent opzetten, een ander moment slaap je in de kerk zelf, of zoals vandaag in een school. Daarnaast word je uitgenodigd mee te eten.......Wat een gastvrijheid!!!!!! We hebben al een paar keer zo'n beruchte 'thunderstorm' meegemaakt, die soms volgt op weer een van die afschuwelijke hete dagen.......berg je dan maar, wat een geweld. Zoals alles hier groter is, zo ook dit. Tot nog toe steeds op tijd ergens geland, voor de bui dus. Zoals gezegd vertrek ik altijd vroeg, zodat ik op tijd m'n kilometers gedaan hebt. Dat John en ik (we liggen elkaar goed) iets doen dat niet iedereen doet is duidelijk, maar gisteren komen we een kerel tegen met een rugzak op z'n nek van circa 30 kilo die de Appalachian Trail loopt: 2600 miles! Hij denkt dit klusje te klaren in een half jaar. Hij had al 4 'black beers' gezien. Ook daarvoor kan pepperspray nuttig zijn. Eigenlijk heb je dit goedje voor drie kwesties bij de hand:
1. stray dogs
2. blackbeers
3. crazy hunters
Nou guys, I hope you all have fun too, want we moeten zo aanschuiven bij het diner hier op school..........het is net het echte leven, soms is het echt zuiver overleven en dan is het weer onverwacht super and that's toch what's life is all about. Dit is wat ik in ieder geval zo fantastisch vind. Ik hou van jullie allemaal en graag tot de volgende keer. Ik hoop zo ongeveer om de week iets te schrijven,
N.b. let niet op de mogelijke schrijffouten, want ik moest opschieten, om 16.00u. gaan ze eigenlijk dicht, maar ze vinden het veel te leuk dat wij hier zijn dus................bye, bye

Peet