Bericht 3

Howdie,
Ik geloof dat ik nu de smaak van het schrijven te pakken krijg, niet dat ik al niet eerder iets wilde schrijven, maar ik kwam gewoon niks tegen waar ik dat kon doen. Je moet het je zo voorstellen, dat ze je met deze fietstrail voornamelijk over kleine weggetjes sturen, hetgeen begrijpelijk is natuurlijk, omdat dat nu eenmaal het mooiste is. Maar omdat je op de fiets minder lange afstanden kan overbruggen, bivakkeer je af en toe gewoon ff in de absolute leegte. Gisteren moesten we bijvoorbeeld voor de hele dag eten en drinken meenemen, omdat we 100 km niks tegen zouden komen! Dat de USA groot is weten we allemaal, maar als ik jullie folks vertel dat alleen al de afstand die we in Virginia hebben afgelegd vergelijkbaar is met bij ons de afstand Rotterdam - Lyon, dan begrijp je wat ik bedoel. Ik ben nu halverwege Kentucky en zit nog steeds op een gemiddelde 100 km per dag. Ik zeg maar zo 'one hundred k a day, keeps the docter away'!! Dit moeten we wel gaan opvoeren naar 150 km, maar zoals in een vorig bericht reeds gemeld, waren de omstandigheden in de eerste weken zo zwaar (hitte, bergen/ met name steilte, ik zit nu al op 15.000 hoogtmeters) dat 100 op zichzelf niet slecht is!.
Ik ben trouwens iets eerder met m'n verhaaltje, maar dat komt zo, ik kwam n.l. een stadje binnen en moest direct de plaatselijke bibliotheek invluchten vanwege een plotseling losbarstend noodweer. Het was weer zo'n 37 graden vandaag en de laatste dagen eindigt dit steevast met een gigantisch onweer, vandaar.
Ik ben nu in Harrodsburg (voor wie het kan vinden op de kaart)in Kentucky. Wat een ruige gasten. Ze zien er niet uit, echt lachen en daarbij je verstaat ze ook niet. Ik moet steeds aan de Beverly Hillbilly's denken (voor de ouderen onder ons). Eergisteren kwamen we in the middle of nowhere een grocery binnen, ongelofelijk! Als ik dat beeld weer terughaal schiet ik weer in de lach. Zit er midden tussen een hoop ouwe zooi en natuurlijk stapels blikjes cola, een stokouwe verkoper achter een tafel + kassa van voor WO II met een versleten houthakkershemd en een smerige basballpet op, z'n kleine geld te tellen, waarbij hij iedere 10 tellen een dikke fluim kauwtabak (hoe heet dat spul ook al weer, natuurlijk pruimtabak, dank je wel Loek, stom) feilloos in een ronde plastic ton spuigt die maar liefst een dikke meter van hem vandaan staat. Verderop zit een echte granny met een veel te grote bril + twee van die lange dikke vlechten van onder een raar mutsje heel eenzaam een monoloog af te steken, waar ik de ballen van begrijp. Het enige dat ik hoor is dat ze steeds zegt: "Like the bible said..............." Je hebt het gevoel dat ze op batterijen loopt, want het enige dat beweegt zijn haar buikspreekpopmond, haar gigabril en haar vlechten. Uit respect durf ik geen foto te maken. Er zijn nog wat andere onbestemde figuren in de winkel, maar geen mens die luistert...zelfs het verhaal dat the Lord wel heel binnenkort naar het ondermaanse zal afdalen om orde op zaken te stellen maakt totaal geen indruk op de aanwezigen, echt lachen, wat een film. Hier stap je zomaar binnen, gratis en voor niks.
Het landschap verandert trouwens nu van bergen in meer heuvels. we laten de Appalachen achter ons. Ik moet nog een overnachtingplek regelen voor vannacht. Ben benieuwd wat het nu weer wordt. Op zich is het niet zo moeilijk, want zoals eerder vermeld kun je altijd wel terecht in een school of kerk. Dit komt omdat de TransAm (mijn tocht) nu eenmaal een klassieker is waar zoveel ontzag en respect voor is hier in Amerika, dat ze je allemaal willen helpen om deze moordende tocht tot een goed eind te brengen. Soms als er echt helemaal niks is, mag je altijd wel ergens vrij kamperen, ook een grocery, althans de tuin achter een grocery kan uitkomst bieden. In dat geval fungeert de tuinslang als douche. Nu 3 keer gedaan. Kan soms ff eng zijn, zoals vorige week. Sta ik achter een grocery, lig ik te slapen, met de pepperspray bij de hand, hoor ik ineens een hoop gestommel, geritsel en gedoe, waarbij je al gauw aan een blackbear denkt (niet denkbeeldig, want het barst er hier van), kijk ik op een gegeven moment met een behoorlijke dosis verzamelde moed uit m'n tentje, staat er een Amerikaan met witte kniekousen naast me met een rugzak op, die zich verexcuseert. Hij hoopte dat hij me niet gestoord heeft en vraagt tegelijkertijd of ik het erg vind dat hij naast me komt staan, hij loopt namelijk een trail en is 'exhausted'! Ik bedoel maar...shit man, dat is schrikken hoor. Zet'ie vervolgens z'n tentje nog geen meter van me vandaan op. Een paar dagen daarna, ik was inmiddels in het gezelschap van John........vinden we een plekje bij een meer (lekker zwemmen natuurlijk) spreken we een hele aardige man aan met de vraag of we ergens op een mooi stukje gras onze tentjes mogen opzetten. Zijn antwoord is zeer positief. Natuurlijk, hartstikke leuk, etc...hij weer weg. Wij de tentjes opgezet, komt er even later een vrouw hevig protesterend uit een huis rennen, dat we weg moeten (de vrouw van die man)en dat ze geen last wil krijgen met de eigenaar,...blijkt die man van haar zo dement als een deur te zijn, weliswaar een erg aardige vorm daarvan, maar voor ons niet echt gelukkig, zal ik maar zeggen....Wij op die vrouw ingepraat, dat we goed volk zijn (weet je hier tenslotte maar nooit)en dat we niet weten waar we anders heen moeten gaan, etc. Het eind van het liedje is, dat ze het te zielig vind om ons weg te sturen. Ze nodigt ons uit om de tentjes maar achter in haar eigen tuintje op te zetten!!! Mensen hebben zo'n enorm privacy gevoel hier en tegelijkertijd zo'n afstand en angst tot werkelijk alles (komt door die wapens natuurlijk) dat er de welbekende amerikaanse geestelijke armoe/leegte uit spreekt.........................

Tot slot wat antwoorden:
Lars: ze moeten meer TRAINEN, aan de slag!
Quirijn, Loek, Willem: Nog geen een lekke band , dus perfecte banden
Rob: Ga inderdaad op de motor,echt super, maar dat weet jij wel!
Hans: leuk dat doorsturen!
Loek: leuk zeg van Merel, wordt ze beroemd
Crista:John heeft gewerkt met die Hillary, op zich erg goed maar net een knipperlicht qua contact en bovenmatig zelfs boven de yanks uit, ambitieus
Bianca: hello to you, I take care

Jacco: wel op tijd de top dicht doen
Jan Eric: Thanks, like you said: great, super, awesome, flabbergasting, incredible......that's the spirit, but sometimes also very hard!

De anderen......ook bedankt en tot de volgende keer
doeiiiiiiiiiiiiiiii
peet