Bericht 4

Hi folks,
Ik ben nu in Chester aan de Mississipi river. Morgen steek ik de rivier over op weg naar de Ozarks, een tweede gebergte dat genomen moet worden. De afgelopen dagen waren wat vlakker om te fietsen, maar echt vlak is het hier nooit. Wat te denken van de 22% van eergisteren. Kom je nietsvermoedend aanrijden over een enigszins licht glooiend landschap, duik je ineens een put in, richting een riviertje en natuurlijk de andere kant er weer uit...22% dus, zwaarder dan de Keutenberg en/of de Redoute (voor de kenners) en daar hebben ze hier natuurlijk weer nooit van gehoord. Wederom excuses voor de taalfouten in het vorige bericht, maar dat komt, ik krijg meestal een uur internettoegang bij de public library en daar heb ik natuurlijk nooit genoeg aan. Ik heb niets met tijd, maar tijd heeft wel alles met mij, namelijk ik kom er altijd te kort aan!........De laatste dagen waren wat minder, ik had last van maag- en darmproblemen + duizeligheid. Niet zo gek als je de vochtige (soms 80%) hitte in ogenschouw neemt, gekoppeld aan het erbarmelijk slechte eten hier. Soms kom je 100 miles geen appel tegen. Ik heb dus gedwongen iets rustiger aan moeten doen, maar ben nog wel drie dagen voor op mijn schema. In Carbondale (een wat grotere plaats) dacht ik kom laat ik eens een dokter raadplegen, je weet nooit, misschien kom ik ergens tekort aan ...Nu hebben ze hier heel veel dure prive klinieken en daarnaast algemene ziekenhuizen vanwege de overheid. Ik besloot maar eens het locale algemene ziekenhuis van Carbondale te proberen. Daar aangekomen leg ik mijn probleem voor. Word ik ingeschreven, kom ik toch in een allesomvattende molen terecht, had ik echt helemaal niet op gerekend. Ik had maar een simpele vraag, namelijk een pilletje om mijn maag wat tot rust te brengen. Ben ik vervolgens de hele middag in dat ziekenhuis: Vragenlijsten, bloed- en urine afname, bloeddrukmeten, hartfilm maken, een liter vocht toedienen.....lig ik van 13.00u. tot 14.30u. aan de monitor,...Ongelofelijk, die namen geen halve maatregelen zeg! Ik had helemaal niks in te brengen. Had ik nog nooit meegemaakt. Ik denk dat de reden is dat ik hen verteld had dat ik de TransAm fietste. De uitslagen waren allemaal brilliant! Bloeddruk: 128-74, rustpols 44 en verder geen afwijkingen. Ja, zei dr. Arnold, we willen een aantal dingen uitsluiten voor je je tocht vervolgd...Ik weg met een soort prilosec pilletje, om de maag te relaxen. Bizar, maar je weet ook weer eens wat. Ben benieuwd welke rekening er straks thuis in de bus ligt, zal niet misselijk zijn. Misschien toch een goed moment zoiets, om eens terug te blikken op mijn tocht tot dusver, alhoewel ik nog niet echt het recht heb, ik ben immers nog niet eens halverwege. Morgen kom ik in Staat 4: Missouri. Ik hoop dat het mooiste nog gaat komen. Virginia was niet echt geweldig, veel slagvelden van de Civil War en de gevechten met Engelsen en Fransen. Die Yanks kikken hier op, allemaal gedoe met vlagen en historical markers, heb ik zelf persoonlijk niet zoveel mee. Daarnaast veel yardsale, vooral op zaterdag. Yardsale wil zoveel zeggen dat iedereen z'n zooi waar'ie van af wil aan de weg te koop aanbiedt, is heel populair hier! Kentucky was heel ruig met zijn 'stray dogs' en 'hunters' in het oostelijk deel en erg arm met de 'coalmine industry'. Kolen zijn hier nog steeds een heel normale brandstof. Aangezien ze hier nu eenmaal niks met vervuiling hebben, is dit ook geen enkel probleem. Het westelijk deel van Kentucky was een stuk rijker. Hier wordt de beroemde Bourbon wisky gemaakt. Verder meer landbouw en natuurlijk de geboortestreek van Abraham Lincoln. Ik ben nog bij zijn geboortehutje aan een bron geweest. Doet het altijd goed hier 'out of nothing 'president van Amerika worden. Illinois was ik eigenlijk zo door. Je pakt alleen het zuidelijke puntje, het gebied tussen de Ohio river en de Mississipi river. De Ohio river overgestoken met een ferry. Een stuk verderop gepauzeerd in Elizabethtown. Leuk plaatsje met een beroemd visrestaurant. Ik dacht dat ik hier ik maar eens moest gaan eten. Valt me dat weer tegen zeg. Geen vis te bekenen, zitten ze weer allemaal aan die gefrituurde rommel in plastic bakken, echt vreselijk die lui hier. Toch maar wel iets besteld, daarna in de Ohio river gezwommen. Nee zeg, ik was nog niet te water of er komen van wel drie kanten boten aanscheuren met de vraag of ik hulp nodig had, want ja, wie ligt er nu in het water. In hun beleving gebeurt dit alleen als je uit een boot gedonderd bent. Zelf doen ze immers niks zonder de ondersteuning van minimaal 500 cc machinekracht. Gisteren weer zo'n enorm dikke kerel (misschien 35 jr.) gezien bij een zwembad. Ik schatte hem op 300 kg. Hij had een soort Demis Roussos hemd aan en moest door twee man het water in geholpen worden. Bij die tewaterlating steeg het zwembadwaterpeil met vijf centimeter, ik zweer het jullie. Die kerel had alleen al meer vet in z'n nek dan ik in mijn hele lijf. En ik moet zeggen ook dat loopt per week verder terug, zelfs bij mij.
Ik kom nog steeds wat fietsers tegen die van west naar oost gaan, andersom dus. Als je iemand treft, dan maak je altijd ff een praatje, zo van hoe gaat het en heb je die en die nog gezien, en hoeveel dagen is die voor op die, want alles wordt wel bijgehouden, het is echt een race tenslotte. Vorige week eindigde ik weer eens bij een kerk, waar ook nog maaltijden verstrekt werden en je vuile was gedaan werd. Het zijn vooral de gematigde kerken hier die juist de zachte kant van Amerika laten zien, SUPER. Komt er 's avonds een stel op een tandem aan! Enthousiaste jonge gasten. Dus praatje, bla die bla. Ze hadden practisch niks bij zich, ook geen reserve kleren. Als ze s'avonds ergens aankwamen, wasten ze zich met hun fietskleren aan en schoten vervolgens met die natte kleren de koffer in, zodat s' ochtends alles weer droog was, gatverdammme daar moet ik persoonlijk toch niet aan denken. Dan maar wat meer kilo's, maar ja ze waren nog jong, zal ik maar zeggen!
O ja de stand van de herten is nu 19 levende en 4 dooien, dus dat gaat goed.
Dat mijn droomreis bepaald geen snoepreisje is bewijzen ook de hoogtemeters. Mijn computer geeft aan dat ik inmiddels de 21.000 hoogtemetergrens ben gepasseerd. Niet teveel over nadenken maar.........
Trouwens nog ff iets over het probleem vergeetachtigheid en dan is het weer leuk geweest. Een van de redenen waarom, en er zijn er natuurlijk meer te bedenken, je niet te lang moet wachten om dergelijke expedities te beginnen is de steeds verder voortschrijdende vergeetachtigheid.......die heeft mij al menige ergenis en km'tjes gekost. Twee voorbeelden: 1. Vorige week laat ik mijn kaart liggen in een motelletje...
kom ik na circa tien miles pas achter, dus dat hele stuk weer terug, ligt'ie naast het koffieapparaat! En zonder kaart begin je helemaal niks hier.
2. Ik heb een ingenieuze plastic kaarthouder op mijn stuurtas, echter rechts zit de opening en die kan niet meer dicht. Nu is die kaart er al twintig keer uitgevallen als ik mijn fiets rechts tegen een muur zet, dus niet doen zou je zeggen, want dan ligt die kaart op straat. Vergeet ik iedere keer weer, op zichzelf niet zo erg, maar een keer toch wel...Ik rijd namelijk op zeker moment over een brug en zie rechts een prachtig moerasgebied met bomen erin, dus ik zet mijn fiets neer om een foto te maken, ligt die kaart plotseling 5 meter lager in het moeras, gvd...heb ik vervolgens een boom moeten slopen en ben ik met een tak een uur bezig geweest om die kaart uit het kroos te vissen!!! van die dingen ja....goed, tot slot nog ff wat antwoorden doen.
Tot de volgende keer maar weer, hopelijk met wat foto's, want ik had weliswaar een cd gebrand, maar in deze bibliotheek geen mogelijkheid gevonden ze te plaatsen. Peet